Gözyaşlarının etkisiyle akan rimelim yastığımda yeni şekiller oluşturuyor artık. Öylesine uzak geldiğin zamanlarda sıkıca tutup yastığımı sana söyleyemediğim tüm cümleleri gözyaşlarımla anlatıyorum ona. Elimi uzatıyorum sana tut, sakın bırakma diye sense geri çeviriyorsun elimi. Tutmayı bile denemeden… öylesine darmadağın oluyorum ki böylesi zamanlarda, koyduğun duvarları aşamıyorum. Hayat bu her şey olacağına varır derler ya büyüklerimiz varmasın her şey olacağına sen bana var istiyorum ben.  Biz hayata göre yaşamayalım bu dünya da hayat bize göre yaşasın. Nefes alış verişlerimizi kader belirlemesin biz öylesine bir çizgi çizelim ki kendimize kader yol vermek zorunda kalsın bize. Ben böylesine istedikçe seni, sen hep bir adım uzaklaşıyorsun  benden. Tutamıyorum, yetişemiyorum sana. İzin vermiyorlar sanki sana yetişebilmeme, belki de sen vermiyorsun izin ben anlayamıyorum. Anlamak istediğimede emin değilim açıkçası…

Şimdi uzaklardan baktığım sevgiliye bir zamanlar ne kadar yakındık demek istiyorum, hey silkin ve kendine gel, bizi harcıyorsun böyle yaparak. Duyuyor mu sesimi bilemiyorum, artık kolay kolay tahmin edemiyorum seninle ilgili şeyleri. Ben sadece sev istiyorum beni, hep olduğu gibi sana özgü kokunla gel bana, yine güldür beni. Tut elimden yine, yürüyelim yollarda…